پزشک بود و از هیچ خدمتی برای مردم دریغ نمی‌کرد. چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب همواره خدمات عام‌المنفعه برای رسیدگی به محرومان انجام می‌داد.

بعد از انقلاب تا سال ۱۳۵۸ کار دولتی را به صورت استخدام نپذیرفت. اما با سابقه‌هایی که در خدمت به معلولان داشت، به عنوان مدیرکل توانبخشی وزارت بهداری انتخاب شد. او که با پراکندگی سازمان‌های رفاهی و توانبخشی و نبود هماهنگی‌های لازم آشنا بود، با کمک و همفکری شهید سید محمدباقر لواسانی و برخی دیگر، لایحه تشکیل سازمان بهزیستی کشور را به شورای انقلاب پیشنهاد و با پیگیری شبانه‌روزی به کار ساماندهی تشکیلات و بودجه و برنامه‌ریزی سازمان پرداخت.

دولت شهید رجایی که روی کار آمد به عنوان وزیر مشاور و سرپرست سازمان بهزیستی کشور انتخاب شد و تا آخرین لحظه عمرش در این سازمان خدمت کرد. او برای اداره سازمان بهزیستی و رسیدگی به محرومان و معلولان که تعداد آن‌ها به بیش از چهار میلیون نفر می‌رسید، می‌دانست که تنها به دولت نمی‌توان اکتفا کرد و به همین خاطر در تنظیم لایحه تشکیل سازمان بهزیستی مشارکت کامل مردم را هم در نظر گرفته بود.

شهید فیاض‌بخش خود را نماینده محرومان و معلولان می‌دانست و در هرجا که حاضر می‌شد از هیأت دولت گرفته تا مجلس شورای اسلامی، از آنان سخن می‌گفت و از حقوقشان دفاع می‌کرد و همه را برای حمایت از آن‌ها بسیج می‌نمود. او در جایی گفته بود: معلولان و مجروحان برای این مرا وزیر کرده‌اند که بتوانم در این مجالس شرکت کنم و صدای آن‌ها را به گوش دیگران برسانم.