مهندس راه و ساختمان و وزیر راه و ترابری بود در کابینه شهید رجایی. او یکی از بی شمار افرادی بود که عمر خود را جهت به ثمر نشستن انقلاب و حفظ اقتدار آن گذاشته بود و هر کاری از دستش برمی‌آمد بدون هیچ ادعایی انجام می‌داد. او حتی در ابتدای کار در وزارت راه و ترابری بدون دریافت هیچ حقوقی کار می‌کرد.

او در زمان خدمتش در وزارتخانه، بیشتر مسافرت‌های داخلی را با خودرو انجام می‌داد و در طول مسیر با توجه به کیلومترهای جاده و همراه داشتن پرونده‌های مربوطه به جاده‌ها، پیمانکاران خاصی را شناسایی و شخصا اقدام مقتضی را قاطعانه و با پیگیریهای فراوان انجام می‌داد. به گفته همراهانش در طول مسیرهای طولانی همچنان به انجام وظیف مشغول می‌شد. او بارها گفته بود حتی شده با دست باید برای تمام نقاط ایران اتوبان بسازیم.

شهید به سبب فعالیت‌ها و توانمندی که در اداره امور و رفع مشکلات داشت، لقب کلید هیئت دولت را گرفته بود. بخشی از گفته‌های او در نوروز سال ۱۳۶۰ خواندنی است: گرچه کم‌کاری‌ها رو به ضعف گذاشته شده و فعالیت‌هایی انجام گرفته که باعث خوشحالی است اما این فعالیت‌ها راضی کننده نیست و باید کاری کنیم که در سال آینده وقتی به پشت سر نگاه می‌کنیم، دورنمایی پرشکوهتر از آنچه کرده‌ایم مشاهده نماییم. انقلاب ما نیاز به مجاهدت و همکاری دارد. حتی برای مستحکم کردن هر چه بیشتر این بنا، بازهم به شهید نیاز دارد و باید بگویم که من در جهت شکوفایی حکومت اسلامی و مردمی ایران حتی جان خود را از دست خواهم داد. اندیشه راستین و حقیقی من، شهادت در این مسیر است و این نهایت آرزوی من است.