سید جزو کسانی بود که سابقه مبارزاتی بسیاری داشتند. او بارها و بارها شکنجه و تبعید شد اما دست از مبارزه برنداشت و به نماد آزادی و سرفرازی شهر محل تولدش یعنی لرستان، بدل شد. انقلاب هم که به سرانجام رسید به زادگاهش بازگشت و مبارزه‌اش را علیه منافقینی که چشم دیدن پیروزی انقلاب را نداشتند، ادامه داد. هنگامی که مجلس شورای اسلامی می‌خواست فعالیتش را شروع کند، احساس مسئولیت کرد و در انتخابات شرکت کرد و به مجلس اول راه یافت. او جزو کسانی بود که نفاق و کینه‌توزی را خوب می‌شناخت و با فتنه‌های دشمنان آشنا بود. به همین خاطر بارها در مجلس خطرات لیبرالها و جریانهای التقاطی و منافقین را برای مردم و نماینده‌ها گوشزد کرده بود و به دنبال راهی می‌گشت تا به سهم خود از انقلاب پاسداری کند و نگهبان آرمان‌های خمینی کبیر باشد. قسمتی از نطق پیش از دستور شهید رحیمی در چهل و یکمین جلسه علنی مجلس اول خواندنی است. شهید در این نطق زنگ خطر را برای نمایندگان مجلس به صدا در می‌آورد و نسبت به قدرت طلبی بنی صدر این چنین هشدار می‌دهد: مردم اگر به کسی رای بدهند برای عشق به امام است. اگر من طلبه هم در اینجا پشت تریبون صحبت می‌کنم از برکات رهبر بزرگمان است و الا من طلبه کجا و تریبون مجلس شورای اسلامی کجا. آنچه داریم از اسلام و امام و اخلاق و اخلاص امام و رهبر عالیقدر انقلاب اسلامی است.