نماینده معزز ولی فقیه در انجمن‌های اسلامی دانش آموزان در ادامه با اشاره به اینکه قلب دعای دهم در عبارات بعدی این فراز بیان شده است: أَشْبَهُ الْأَشْيَاءِ بِمَشِيَّتِكَ، وَ أَوْلَى الْأُمُورِ بِكَ فِي عَظَمَتِكَ رَحْمَةُ مَنِ اسْتَرْحَمَكَ، وَ غَوْثُ مَنِ اسْتَغَاثَ بِكَ. تشریح کردند:

عالمی دیگر برای رشد و توسعه یافتن وجود ندارد. اگر این فرصت‌ها از دست برود دیگر فرصتی وجود نخواهد داشت. آخرت با تمام ابعاد و ظرفیت‌ها و عظمت‌های خودش در همین دنیا است و ما قدر نمی‌دانیم.

همه چیز در ماه مبارک رمضان به قرآن ختم می شود، جایی که خداوند با تو سخن می‌گوید. خداوند قصد دارد در این ماه با علامات و نشانه‌ها به تو مقصد را نشان دهد. به خاطر عظمت، تکریم و گرامی داشت این ماه است که خداوند هر آن چیز که در ماههای دیگر سال حلال است را بر تو حرام می‌کند.

نیاز مومن در مقام اصلاح نفس به خوف بیشتر است تا نیاز او به رجاء. انسان مومن بین دو ترس گرفتار است؛ یکی خوف از گذشته که چه کرده است و دوم خوف از آینده که در آینده چه خواهد کرد.

باید از مسیر دوستی با پیامبر به مسیر تقرب خداوند وارد شد. اگر این موضوع باور انسان شود، آنگاه می شود گفت که ماه شعبان برای مومن ماه شعبان شده است.

برای پیامبر(ص) تنها تربیت حضرت علی(ع) برای حقانیت او در دین کافی است. امیرالمومنین حضرت علی(ع) همان صراط مستقیم است و راه دیگری وجود نخواهد داشت. باید در این شبها در دعاهای خود بخواهیم که حضرت مارا وقف آثار بعثت کرده و در نهایت در مسیر پرتوی امام عصر (عج) قرار دهد.

حضرت رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: "ذکر صلوات بر محمد و آل محمد کوه گناهان شما را به یکباره از بین می‌برد." گناه و معصیت مومن را چنان بر خاک مذلت می‌نشاند که دیگر توان بلند شدن را نخواهد داشت.

نهج‌البلاغه قطره‌ای از دریای بی‌کران علم امیر‌المومنین(علیه السلام) است، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) وقتی می‌خواهد علی (علیه السلام) را معرفی کند می‌فرمایند: "همه علم نزد او است." هرکس که با حضرت علی (علیه السلام) اتصال قلبی برقرار کند جزیی از خاندان او می&...

عمل ما در هر کاری که انجام می‌دهیم می‌تواند یا مرکب و یا راکب باشد. زمانی عمل انسان مرکب است که آن عمل صالح باشد. خداوند در قرآن کریم می‌فرمایند:" از وجود تو حقیقتی به نام توحید می‌تواند تجلی کند." این کلمه به وسیله عمل تو پرواز داده می‌شود.

حضرت محمد(ص) در هنگام نماز رو به یاران خود دو جمله می‌فرمودند: ابتدا از آنها می‌خواستند برخیزند و آتشی را که با گناهان خود روشن کرده‌اند را با خواندن نماز خاموش کنند و جمله دوم ایشان این بود که برخیزید و بار گناهی را که بر دوش خود گذاشته اید را سبک کنید.